کد مطلب:15481 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:5

گنجینه پرسمان » احكام

گفتار 219 نهج البلاغه كه حضرت علي ( عليه السلام ) در آن عُمر را ستوده ، چگونه با ديگر بيانات معصومان ( عليهم السلام ) قابل توجيه است ؟

در گفتار مذكور به نام عمر تصريح نشده است؛ از اين رو ، شارحان نهج البلاغه در اينكه منظور از فرد مذكور عمر باشد ، ترديد كرده اند .
« ابن ابي الحديد » ، يكي از شارحان نهج البلاغه ، از طبري نقل كرده كه پس از فوت عمر زنان مي گريستند دختر « ابي حثمه » چنين ندبه مي كرد : « اقام الاود و ابرء العمد امات الفتن و احياالسنن خرج نقي الشوب بريئا من العيب . » و اين همان الفاظي است كه در نهج البلاغه نقل شده است . آنگاه « طبري » از « مغيرة بن شعبه » نقل مي كند كه پس از دفن عمر ، به سراغ علي ( عليه السلام ) رفتم و خواستم سخني از او درباره عمر بشنوم؛ علي ( عليه السلام ) بيرون آمد ، در حالي كه سر و صورتش را شسته و خود را در جامه اي پيچيده بود ، گويا ترديدي نداشت كه كار خلافت بعد از عمر بر او مستقر خواهد شد؛ گفت : دختر ابي راست گفت كه گفت قوم الاود . . . .
ولي برخي از متتبعان و محققان از مدرك ديگري غير از طبري ، نقل كرده اند كه علي ( عليه السلام ) جمله مذكور را به صورت پرسش از مغيره ادا كرده است .
در اين صورت ، جمله مذكور نه سخن علي ( عليه السلام ) است و نه تأييدي از ايشان؛ بلكه متعلّق به زني است كه گوينده اصلي آن بوده؛ بنابراين ، « سيّد رضي » كه اين جمله ها را ضمن كلمات علي ( عليه السلام ) در نهج البلاغه آورده ، دچار اشتباه شده است .